Boek: Een andere kijk op de Kunst en Religie uit de Oude Steentijd.
In de prehistorie worden personen naakt afgebeeld en worden hun kenmerkende lichaamsdelen groot weergegeven. 
Die lichaamsdelen, de houding en de gebruikte steensoort, toont wie er wordt afgebeeld. Met deze beeldtaal zijn de beeldjes uit het vroeg Jong Paleolithicum gerubriceerd. Om te interpreteren wie er wordt afgebeeld, neemt de schrijver aan dat men ook in het vroeg Jong Paleolithicum gelooft in een natuurgodsdienst. Goden, voorouders en bezielde rotsformaties zijn daarin belangrijk, evenals het geloof in een ziel die het lichaam na de dood verlaat en tijdelijk voortleeft in de onderwereld van de Moedergodin.  
Uit het nader bekijken van de mensvormige afbeeldingen volgt dat men gelooft in voormoeders met soms specifieke vaardigheden. 
De Moedergodin wordt weergegeven als een vrouw met zeer grote borsten en een grote venusheuvel. Die lichaamsdelen getuigen van haar moederlijke zorg en haar vermogen wedergeboorte te schenken. Sommige ‘Venusbeeldjes’ blijken geen Venus te zijn. Maar beeldjes van een Hermafrodiet (die zowel man als vrouw is) en beeldjes van de Maangodin. Zij wordt afgebeeld met een maanschijf op haar buik. Eén beeldje van de Hermafrodiet toont hoe hij/zij, door zich te splitsen, het eerste godenpaar schept: de Maangodin en haar partner. 

Oude voormoeder